Misschien klinkt de Rapley-methode voor jou wel aantrekkelijk, maar wat betekent dit voor de traditionele voedingsmethoden die veel ouders gebruiken? Betekent dit dat je geen pureetjes meer mag geven aan je baby? En hoe zit het met de lepel, mag die nog wel? Het antwoord op de eerste vraag is simpel, maar de tweede vraagt om wat meer nuance.

Laten we beginnen met de pureetjes. Bijna iedereen heeft als baby wel eens een potje papjes gehad: een mengsel van kip, wortel en rijst, alles tot een zachte substantie gepureerd. Ideaal als je baby nog niet goed kan kauwen of als je snel iets wilt geven, maar toch blijft het gevoel van verzadiging vaak uit. Dit geldt ook voor bijvoorbeeld zoete aardappelpuree. Naast dat pureetjes minder vullend zijn, zijn er nog andere nadelen van het aanbieden van gepureerd voedsel aan je baby:

• Trage ontwikkeling van kauwvaardigheden: baby’s hoeven geen moeite te doen om te kauwen als ze pureetjes eten. Ze kunnen het gewoon van de lepel zuigen. Maar kauwen is essentieel voor de ontwikkeling van hun mondmotoriek en kaakspieren.
• Bevordering van de spijsvertering: bij vast voedsel neemt je baby de tijd om te kauwen, wat belangrijk is voor de spijsvertering. Kauwen zorgt ervoor dat speeksel zich met het voedsel vermengt, wat de vertering helpt.
• Verminderde voedingswaarde: bij het pureren van groenten en fruit gaan bijvoorbeeld vitaminen, zoals vitamine C, verloren. Bovendien komen er bij het pureren meer vrije suikers vrij, wat niet alleen tandbederf kan veroorzaken, maar ook de voorkeur voor zoet voedsel kan versterken.

Enige nuancering is op zijn plaats: als de Rapley-methode niet goed werkt of je baby hiermee te weinig eet, kunnen pureetjes een aanvulling zijn (pureetjes zijn zeker niet slecht) en het feit dat ze minder vullen kan ook weer een voordeel zijn. Soms voelt het ook prettiger om (af en toe) een pureetje te geven. Kies vooral wat bij jullie
past en goed voelt.

En wat betreft de lepel? Veel ouders gebruiken iets in de trend van: "Hier komt de lepelboot aan!" Baby’s willen vaak alles imiteren wat ze zien, en vaak is dit het moment waarop een ouder de lepel met gepureerd voedsel in de mond van de baby stopt. En als de baby besluit het uit te spugen, wordt er meteen een nieuwe lading aangeboden. Niet elke baby houdt van deze manier van voeden, maar het gebeurt toch vaak, terwijl er een beter alternatief is.

Jarenlang werd gedacht dat lepelvoeding de enige manier was om je baby vast voedsel te leren eten. Hoe zou je baby anders kunnen overstappen op vast voedsel zonder te kunnen kauwen of een lepel vast te houden? Dit idee begint echter te vervagen door de opkomst van de Rapley-methode. Er is geen bewijs dat lepelvoeding noodzakelijk is voor de overgang naar vast voedsel. Dat betekent natuurlijk niet dat je je baby nooit een lepel mag geven. Integendeel, het is belangrijk dat je baby de kans krijgt om zelf te experimenteren. Laat hem bijvoorbeeld zelf de lepel oppakken en eten naar zijn mond brengen, zelfs als dat wat extra rommel veroorzaakt. Maar voed je baby niet zelf met de lepel, want dat betekent dat je de controle over het eetproces wegneemt. Ook hier is enige nuancering op zijn plaats: in sommige fases kan je baby de lepel nog niet zelf gebruiken, of is het nodig dat jij helpt om aan
de voedingsbehoefte te voldoen. Er is dus niets mis met lepelvoeding, maar het is belangrijk om de principes van de Rapley-methode in gedachten te houden.

Een mengelmoes van beide?

Misschien overweeg je een geleidelijke overgang tussen de Rapley-methode en de traditionele methode, bijvoorbeeld door af en toe lepelvoeding te geven. Toch is het belangrijk om te begrijpen dat de Rapley-methode niet alleen gaat om het aanbieden van vast voedsel, maar vooral om babygestuurd voeden. Bij de Rapley-methode bepaalt de baby zelf wanneer hij klaar is om de stap van melkvoeding naar vast voedsel te maken, en niet de ouder.

Als je wisselt tussen lepelvoeding en zelf laten eten van vast voedsel, blijf jij degene die de keuzes maakt. Dit lijkt meer op de traditionele manier van voeden, waarbij de ouder de leiding heeft. Zelf kan ik me nog goed herinneren hoe ik vroeger aan tafel moest blijven zitten totdat mijn bord helemaal leeg was, terwijl ik al vol zat. Ik kreeg wel degelijk vast voedsel, maar het was mijn moeder die bepaald hoeveel ik moest eten en wanneer ik klaar was. Bij de Rapley-methode draait het juist om volledig vertrouwen in je baby. Er wordt geen controle uitgeoefend over hoeveel en wat er gegeten wordt; de baby bepaalt dat zelf. Het is niet de bedoeling om een combinatie van methodes te gebruiken waarbij jij de leiding hebt. Mocht je dus (af en toe) toch pureetjes of papjes willen aanbieden, dan kan dat en is dat helemaal prima maar houdt dan de visie en principes van het responsieve zelfvoeden in je achterhoofd.